







نوروز جشن باستانی ایرانیان، هر ساله در نخستین روز بهار برگزار می شود و به عنوان یکی از کهن ترین جشن های به جا مانده از دوران باستان، نمادی از تجدید حیات طبیعت و آغاز سال نو به شمار می رود. این جشن با آداب و رسوم متنوع و زیبایی همراه است که در طول تاریخ الهام بخش شاعران و هنرمندان ایرانی بوده است. بهره مندی از این اشعار کهن برای بیان تبریک به عزیزان، پایبندی به اصالت، تاریخ و فرهنگ ایرانیان را نمایانگر می سازد. در این مقاله به بررسی تاریخچه و آداب و رسوم عید نوروز ایرانیان می پردازیم و نمونه هایی از شعر تبریک عید نوروز را ذکر می کنیم.
نوروز ریشه در تمدن باستانی ایران دارد و قدمت آن به زمان های پیش از شکل گیری امپراتوری های ماد ها و هخامنشیان باز می گردد. این جشن در آغاز فصل بهار و هم زمان با اعتدال بهاری برگزار می شود که نشان دهنده تجدید حیات طبیعت و آغاز سال نو است. البته نام آن در اوستا ذکر نشده است. از سه هزار سال پیش از میلاد، در آسیای میانه و آسیای غربی دو عید رواج داشته است: عید آفرینش در اوایل پاییز و عید رستاخیز که در آغاز بهار برگزار می شده است. بعد ها این دو عید پاییزی و بهاری به یک عید تبدیل گردیده و در آغاز بهار جشن گرفته می شده است. همچنین با بیان شعر تبریک عید این جشن را گرامی می دارند.
نوروز با مجموعه ای از آداب و رسوم خاص همراه است که هر یک نمادی از فرهنگ و اعتقادات ایرانیان به شمار می رود. بهره مندی از شعر تبریک عید برای گرامیداشت این جشن بزرگ نیز از جمله این آداب به شمار می رود. برخی از مهم ترین این آداب عبارت اند از:
شاعران ایرانی در طول تاریخ، نوروز را در آثار خود ستوده اند و با سرودن اشعار زیبا، این جشن باستانی را گرامی داشته اند. برای مثال می توان در دیوان حافظ، سعدی، مولوی و خیام نمونه هایی از این اشعار تاثیر گذار را خواند. در ادامه نمونه هایی از شعر تبریک عید نوروز را ارائه می دهیم:
بگشایید در و پنجره را
که نسیم خوش نوروز آید
همره رایحه نوروزی
ای بسا بخت دل افروز آید
فصل آرام و پر از سبزه و گل
بعد از آن سردی جانسوز آید
شب طولانی غمگین گذرد
دوره روشنی روز آید
از خدا می طلبم سال جدید
بر شما خوش شب و بهروز آید
باران زده و هوای فروردین است
موسیقی باغ بانگ بلدرچین است
پلکی بگشا و باز کن پنجره را
هر صبح بهار با تو عطرآگین است
اکنون که زمین شد ز بهاران همه گل
صحرا همه سبزه کوهساران همه گل
از فرقت توست در دل ما همه خار
وز طلعت تو به چشم یاران همه گل
ای آنکه ز عشق تو مرا نیست قرار
زین بیش به دست غصه خاطر مسپار
بر هر بد و نیک پرتو انداز چو مهر
بر ناخوش و خوش گذر تو چون باد بهار
جهان از باد نوروزی جوان شد
زمین در سایه سنبل نهان شد
ز رنگ سبزه و شکل ریاحین
زمین گویی به صورت آسمان شد
صبا در طره شمشاد پیچید
بنفشه خاک پای ارغوان شد
ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
از این باد آر مدد خواهی چراغ دل برافروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
حافظ
اندر دل من مها دل افروز تویی
یاران هستند و لیک دلسوز تویی
شادند جهانیان به نوروز و به عید
عید من و نوروز من امروز تویی
مولانا
برآمد باد صبح و بوی نوروز
به کام دوستان و بخت پیروز
مبارک بادت این سال و همه سال
همایون بادت این روز و همه روز
سعدی
بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دل افروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است
خیام
عید نوروز به عنوان یکی از کهن ترین جشن های ایرانیان، نمادی از تجدید حیات طبیعت و آغاز سال نو است. این عید از دیرباز تا کنون گرامی داشته می شود و شاعران بسیاری از جمله حافظ، سعدی، خیام و مولانا جلال الدین در دیوان خود به این عید فرخنده اشاره کرده اند. بهره گیری از اشعار آن ها به عنوان شعر تبریک عید نشان دهنده اصالت فرهنگی ایرانیان است. در این نوشته ابتدا به بررسی تاریخچه و آداب و رسوم مهم عید نوروز پرداختیم و سپس نمونه هایی از معروف ترین و زیبا ترین اشعار تبریک عید را بررسی نمودیم.